perductor, ōris, m. [perduco],
I a leader , conductor; in partic., a pimp , pander (cf. perduco, I. B. 1.): lenonum, aleatorum, perductorum nulla mentio fiat, Cic. Verr. 2, 1, 12, § 34 (lenones sunt scortorum: perductores etiam invitarum personarum, et in quibus stupra exercita legibus vindicantur, Ascon. ad h. l.); Lact. 6, 17, 19.—*
II A guide , conductor , in a double sense with the preced. signif.: Si. Eho istum, puer, circumduce hasce aedes et conclavia. Th. Apage istum a me perductorem: nihil moror ductarier, Plaut. Most. 3, 2, 159 sq.