pĕremptōrĭus (pĕremtōr-), a, um, adj. [perimo].
I Lit., destructive , deadly , mortal (post-class.): venenum, Ap. Met. 10, 11, 6; spiculum, Tert. Anim. 25; Sid. Ep. 8, 11.—
II Trop., qs. that destroys or precludes all debate, i. e. decisive , final , peremptory (jurid. Lat.): peremptorium edictum inde hoc nomen sumpsit, quod perimeret disceptationem, hoc est ultra non pateretur adversarium tergiversari, Dig. 5, 1, 70: dicuntur exceptiones aut peremptoriae aut dilatoriae. Peremptoriae sunt, quae perpetuo valent nec evitari possunt, etc., Gai. Inst. 4, § 120 sq. and 121; cf. Dig. 44, 1, 3.—Adv.: pĕremptōrĭē ( pĕremtōr- ), in a peremptory manner , peremptorily : argumentari, Claud. Mam. Stat. Anim. 3, 1.