perfŭga, ae, m. [perfugio],
a deserter to the enemy (class.): perfugam Gallus Aelius ait, qui liber aut servus aut hostis suā voluntate ad hostes transierit: qui idem dicitur transfuga. Quamquam sunt, qui credant, perfugam esse, non tam qui alios fugiat, quam qui ob spem commodorum ad quempiam perfugiat, Fest. p. 214 Müll.: iste, qui initio proditor fuit, deinde perfuga, Cic. Rosc. Am. 40, 117; Crass. ap. Cic. Or. 66, 223; Caes. B. G. 3, 18: perfuga ab eo (Pyrrho) venit in castra Fabricii, Cic. Off. 3, 22, 86: de perfugis gravius, quam de fugitivis consultum, Liv. 30, 43 fin. ; 22, 13; Vulg. 4 Reg. 25, 11.