perfŭgĭum, ii, n. [perfugio],
a place to flee to , a shelter , asylum , refuge (class.): perfugi sibi copiam comparare, Plaut. Cas. 3, 5, 2: si unum ostium obsideatur, aliud perfugium petat, id. Truc. 4, 4, 17 Bothe: pedibus perfugium peperit, ran off , escaped , id. Cist. 1, 3, 13: cum propter siccitates paludum, quo se reciperent, non haberent, quo perfugio superiore anno fuerant usi, Caes. B. G. 4, 38: portum ac perfugium esse, Cic. Clu. 3, 7: perfugium et praesidium salutis, id. Rab. Perd. 2, 4: perfugium unum, una spes reliqua est Roscio, id. Rosc. Am. 52, 150: commune, id. Cat. 4, 1, 2: desperatissimum, id. Verr. 2, 2, 41, § 101: perfugium omnium laborum et sollicitudinum somnus, id. Div. 2, 72, 150: annonae, i. e. Campania , id. Phil. 8, 8, 26.