perpendĭcŭlum, i, n. [perpendo], a plummet, plumb-line.
I Lit.: non egeremus perpendiculis, non normis, non regulis, Cic. Fragm. ap. Non. 163, 3: ad perpendiculum columnas exigere, to examine by a plumb-line , id. Verr. 2, 1, 51, § 133: ad perpendiculum, perpendicular , perpendicularly , id. Fat. 10, 22: tigna non directa ad perpendiculum, sed prona et fastigiata, Caes. B. G. 4, 17: perpendiculo respondere (opp. habere proclinationes), Vitr. 6, 11; Plin. 35, 14, 49, § 172; Vulg. Zach. 1, 16.—
II Trop.: ad perpendiculum seque suosque habuit, Aus. Parent. 5: honestatem lenium morum velut ad perpendiculum librans, Amm. 29, 2, 16; cf. id. 21, 16, 3: velut ad perpendiculum aemulae urbes, on a strict equality , id. 14, 8, 11.