phantasma, ătis, n., = φάντασμα.
I An apparition , spectre , phantom (postAug.; cf.: idolon, imago, simulacrum): velim scire, esse phantasmata et habere figuram ... an inania, etc., Plin. Ep. 7, 27, 1: si phantasma fuit Christus, Tert. adv. Marc. 5, 7; Vulg. Matt. 14, 26; id. Marc. 6, 49.—
II In gen., an image , appearance , phantasm of an object (late Lat. for visum, imago, species): Alexandriam cum eloqui volo, quam nunquam vidi, praesto est apud me phantasma ejus, Aug. Trinit. 8, 6.