philologus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

phĭlŏlŏgus, a, um, adj., = φιλόλογος.

I Of or belonging to learning , learned , literary : philologis et philotechnis rebus me delectans, Vitr. 6 prooem. 4: homines, Sen. Apoc. 5, 4.—

II Esp. of persons.

A Scholarly , learned , versed in history , antiquities , and literature (implying a broader culture than grammaticus, litterator; v. Krebs, Antibarb. 863 sq.): homines nobiles illi quidem, sed nullo modo philologi, Cic. Att. 13, 12, 3.—Subst.: phĭlŏlŏgus , i, m. —

B In gen., a person engaged in learned or literary pursuits , a man of letters , learned man , scholar (class.): Atteius Philologi appellationem assumpsisse videtur, quia, sicut Eratosthenes, qui primus hoc cognomen sibi vindicavit, multiplici variāque doctrinā censebatur, Suet. Gram. 10: cum Ciceronis librum de republicā prendit hinc philologus aliquis, hinc grammaticus, hinc philosophiae deditus, alius alio curam suam mittit; ... hoc subnotat (philologus): duos Romanos reges esse, etc., Sen. Ep. 108, 30.

Related Words