plautus

plautus (plōt-), a, um, adj.

I Flat , broad : plauti appellantur canes, quorum aures languidae sunt ac flaccidae et latius videntur patere, Paul. ex Fest. p. 231 Müll.: conchae plautiores, Tert. Pall. 3.—

II Among the Umbrians, flat-footed : (plotos appellant) Umbri pedibus planis (natos . . . unde et Maccius) poëta, quia Umber Sarsinas erat, a pedum planitie initio Plotus, postea Plautus coeptus est dici, Fest. p. 238 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 239 ib.