praeceptīvus, a, um, adj. [praecipio],
preceptive , didactic (post-Aug.): pars philosophiae, quam Graeci παραινετικήν vocant, nos praeceptivam dicimus, Sen. Ep. 95, 1: portemus praeceptivo modo dicens, in the preceptive , hortatory mode , Tert. Res. Carn. 49; Ambros. Vid. 12, 73; id. in Luc. 6, 90.—Hence, adv.: praeceptīvē , preceptively , didactically (eccl. Lat.): portemus inquit, non portabimus, praeceptive, non promissive, Tert. adv. Marc. 5, 10.