praedātor, ōris, m. [praedor], a plunderer, pillager.
I Lit. (class.): quos ego in eodem genere praedatorum direptorumque pono, Cic. Cat. 2, 9, 20: exercitus, praedator ex sociis, Sall. J. 44, 1.—
II Transf.
A A hunter (poet.): praedator aprorum, Ov. M. 12, 306; Stat. Th. 4, 316.—Transf.: corporis, i. e. a ravisher , Petr. 85, 3.—*
B A rapacious or avaricious man , Tib. 2, 3, 43.