prae-fīnĭo, īvi and ĭi, ītum, 4, v. a.,
to determine , fix , or appoint beforehand , to prescribe (class.; a favorite word with Cic.; syn.: praestituo, praescribo): praefinire non est meum, Cic. Tusc. 5, 8, 21: aliquid restricte, id. Leg. 2, 18, 45: praefinit successori diem, id. Prov. Cons. 15, 37: ad certum praefinitumque tempus, Suet. Galb. 14 fin. ; and: dies certus praefinitus, Gell. 1, 25, 16: sumptum funerum, Cic. Leg. 2, 27, 68: neque de illo quicquam tibi praefinio, quo minus, etc., id. Verr. 2, 5, 68, § 174: praefinisti, quo ne, etc., id. Fam. 7, 2, 1.— Absol. : nec res praefiniet ipsa, limit , set bounds , * Lucr. 1, 618.—Hence, * praefīnītō , adv., in the prescribed manner : praefinito loqui, Ter. Hec. 94.