prae-nōmen, ĭnis, n.
I Lit., the name which stood before the name of the gens, the first name , praenomen , usually abbreviated; thus, in M. Tullius Cicero, Marcus is the praenomen, as A. = Aulus, C. = Caius, Cn. = Cnaeus, etc.: Quintilius cum filio, cui Marco praenomen erat, Liv. 30, 18, 5: quod sine praenomine familiariter ad me epistulam misisti, Cic. Fam. 7, 32, 1: Quinte, puta, aut Publi (gaudent praenomine molles Auriculae), Hor. S. 2, 5, 32: praenominibus feminas esse appellatas testimonio sunt Caecilia et Tarracia, quae ambae Gaiae solitae sint appellari, pari modo Lucia et Titia, Fest. p. 224 Müll.: pueris non prius, quam togam virilem sumerent, puellis non antequam nuberent, praenomina imponi moris fuisse, Q. Scaev. ap. Auct. Epit. Nom. Rat., Huschke, Jurisp. ante- Just. p. 16 sq.—
II Transf., in gen., an appellation or title placed before a person's name : praenomen Imperatoris, Suet. Caes. 76; id. Tib. 26; id. Claud. 12.