prae-nuntĭus (praenunc-), a, um, adj.,
I that foretells or forebodes.—Subst.
A praenuntĭus , i, m., a foreteller , harbinger , foreboder , an indication , token , omen (class.): Zephyrus Veris praenuntius, Lucr. 5, 737: lucis praenuntius ales, i. e. the cock , Ov. F. 2, 767.—
B praenuntĭa , ae, f.: belli praenuntia, Ov. F. 6, 207: stellae magnarum calamitatum praenuntiae, Cic. N. D. 2, 5, 14: inquisitio candidati, praenuntia repulsae, id. Mur. 21, 44: Thraseam prohibitum immoto animo praenuntiam imminentis caedis contumeliam excepisse, Tac. A. 15, 23.—
C praenuntĭum , ii, n., a harbinger , token , omen : futuri eventus alicujus id praenuntium est, Plin. 2, 84, 86, § 200: istarum procellarum quaedam sunt praenuntia, Sen. Ira, 3, 10, 2: ignes, beaconlights , Plin. 2, 71, 73, § 181; v. Sillig N. cr. ad h. l.