praesentĭa, ae, f. [praesens].
I In gen., a being before , in view , or at hand; presence (class.; cf. conspectus): alicujus aspectum praesentiamque vitare, Cic. Cat. 1, 7, 17: desiderium praesentiae tuae, id. Fam. 5, 8, 5: urget praesentia Turni, Verg. A. 9, 73.—In plur.: deorum praesentiae, Cic. N. D. 2, 66, 166: praesentiam sui facere, to present one's self , to appear , Dig. 42, 1, 53: praesentia animi, presence of mind , readiness , resolution , courage , Caes. B. G. 5, 43, 4; Cic. Mil. 23; Plin. 8, 25, 38, § 92.—For the phrase in praesentia (sc. tempora), v. praesens, s. v. praesum.—
2 Impression , efficacy , effect : tanta est praesentia veri, Ov. M. 4, 611.—
II In partic., protection , assistance : PRAESENTIAE MATRIS DEVM, Inscr. Grut. 28, 4.