praestōlor, ātus (inf. paragog. praestolarier, Plaut. Ep. 2, 2, 33; act. collat. form praestolaras, Liv. And. ap. Non. 475, 32: praestolabo, Turp. ap. ib. 475, 31; cf. Ap. Met. 5, 20, 22), 1, v. dep. n. and a. [1. praesto],
I to stand ready for , to wait for , expect a person or thing (syn.: opperior, exspecto): praestolari dicitur is, qui ante stando, ibi, quo venturum excipere vult, moratur, Paul. ex Fest. p. 223 Müll.; cf.: praestolari est praesto esse et apparere, Don. ad Ter. Eun. 975.
α With dat.: qui tibi ad Forum Aurelium praestolarentur armati, Cic. Cat. 1, 9, 24: ut in Formiano tibi praestoler, id. Att. 2, 15, 3; 3, 20, 1.—
β With acc.: ego illum ante aedis praestolabor, Plaut. Most. 5, 1, 18; so, aliquem, id. Truc. 2, 3, 15: quem praestolare, Parmeno? Ter. Eun. 975: adventum illius, Vulg. Judic. 9, 25: lucem, id. Job, 30, 26.—
γ Absol. : ego illam illic video praestolarier, Plaut. Ep. 2, 2, 33: ad Clupeam praestolans, Caes. B. C. 2, 23.— *
δ With gen.: advenientium cohortium praestolari, Sisenn. ap. Non. 161, 32.