praesumptio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

praesumptĭo, ōnis, f. [praesumo].

I A taking beforehand , a using or enjoying in advance , anticipation : rerum, quas assequi cupias, praesumptio ipsa jucunda est, Plin. Ep. 4, 15, 11: bonae famae praesumptione perfrui, id. ib. 9, 3, 1.—

II In rhet., a taking up and answering in advance , an anticipation of possible or suspected objections: mire in causis valet praesumptio, quae πρόληψις dicitur, cum id, quod obici potest, occupamus, Quint. 9, 2, 16; 9, 2, 18.—

III A representing to one's self beforehand , a conception , supposition , presumption : multum dare solemus praesumptioni omnium hominum, Sen. Ep. 117, 5: cum contra praesumptionem suam annis decem in obsidione tenerentur, Just. 3, 4: non levi praesumptione credere, Dig. 41, 3, 44.—

2 In partic.

a Boldness , confidence , assurance , audacity , presumption (post-class.): illicitā praesumptione rex ad vicem sacerdotis holocaustum obtulit, Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 33: timor fundamentum salutis, praesumptio impedimentum timoris, Tert. Cult. Fem. 2: cassa, Ap. Mag. p. 323, 17.—

b Stubbornness , obstinacy : mirā contra plagarum dolores praesumptione munitus, Ap. Met. 8, 28, 11; obfirmatus summā praesumptione, id. ib. 10, 10, 18.—

c Prejudice , Tert. Apol. 49.