prīdem, adv. [from the obsol. pri-, prei-, (= prae; whence prior, primus, pridie), with demonstrative suffix dem],
long ago , long since , a long time ago; without a negative : ita me pridem facere atriensem voluerat, Plaut. Cas. 2, 8, 29; id. Rud. 4, 7, 23: quod ad me pridem scripseras, Cic. Fam. 5, 6, 2; Stat. Th. 3, 680.—With a negative : non pridem, haud pridem, not long ago , a short time ago , lately (class.): hoc ego mali non pridem inveni, Ter. Heaut. 229: recens natura est mundi, neque pridem exordia cepit, Lucr. 5, 331: haud ita pridem, not so very long ago , Hor. S. 2, 2, 46: Themistocles fuit, nostrā civitate non ita pridem dominatu regio liberatā, not long before , Cic. Brut. 10, 41.— In old times , in former times , in time past , aforetime , formerly : nunc jam non classem, in quam, sicuti pridem, confugiant, superesse, Just. 5, 7, 12: Italiam notiorem sibi nunc, quam pridem fuisse, id. 31, 3, 10: eodem igitur furore in paenitentiam, quo pridem in iram versus, mori voluit, id. 12, 6, 7: quam pridem, how long ago , for how long a time : quam pridem pater et mater mortui essent, Ter. Eun. 517: quam pridem non edisti, Plaut. Stich. 2, 1, 46; Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126; id. Rosc. Com. 3, 8.