procurator

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

prōcūrātor (the first o short, Ov. A. A. 1, 587), ōris, m. [procuro], a manager, overseer, superintendent, agent, administrator, deputy, procurator, keeper.

I In gen. (class.): procurator peni, Plaut. Ps. 2, 2, 14: procurator, alieni juris vicarius, Cic. Caecin. 20, 57: agere aliquid per procuratorem, id. Att. 4, 16, 9 (15): regni, a viceroy , Caes. B. C. 3, 112: curatori aquarum procuratorem subicit, Front. Aquaed. 105: aviarii, Varr. R. R. 3, 6: procurator nimium procurat, Ov. A. A. 1, 587: esse procuratorem in rem alicujus, Dig. 3, 3, 29: procuratorem facere, ib. 4, 4, 24.—

II In partic.

A A manager of an estate , a steward , bailiff (class.; cf. villicus), Cic. de Or. 1, 58, 249: procurator rationes accipiebat, Petr. 30; Paul. Sent. 1, 2, 3; Vulg. Matt. 20, 8.—

B In the time of the emperors, one who had charge of the imperial revenues , an imperial collector , Tac. A. 12, 60; Suet. Claud. 12; id. Calig. 47; id. Vesp. 16; Plin. Pan. 36, 3.—Esp., in a province: Judeae, Tac. A. 15, 44: Asiae, id. ib. 4, 15: Aegypti, Suet. Ner. 35: Galliae, id. Galb. 12; or in a city: urbis, id. Caes. 79: ludi, Tac. A. 11, 35.—

C An agent or attorney to conduct an action at law , Just. Inst. 1, 6, 5; Gai. Inst. 4, 82; 84.

Related Words