procurro

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

prō-curro, cŭcurri and curri, cursum, 3, v. n., to run forth, rush forwards.

I Lit. (class.), freq. of armies: si Romani ferocius procucurrissent, Liv. 25, 11: infestis pilis, Caes. B. C. 3, 93: in proximum tumulum, id. B. G. 6 39: ad repellendum, et prosequendum hostem, id. B. C. 2, 8: longius, to rush farther on , Verg. A. 9, 690: adversos telum contorsit in hostes Procurrens, id. ib. 12, 267.—Of animals: qui et procurrentem (bovem) retrahat et cunctantem producat, Col. 6, 2, 9; 7, 3, 26.—

B Transf.

1 Of locality, to run or jut out , to extend , project (poet. and in post-Aug. prose): infelix saxis in procurrentibus haesit, Verg. A. 5, 204: terra procurrit in aequor, Ov. F. 4, 419: mons procurrit in occidentem, Col. 6, 27, 7: procurrens per medium Euxinum promontorium, Plin. 4, 12, 26, § 86: Clupea procurrit a Punico litore, Flor. 2, 2, 19; Curt. 5, 4, 5; Plin. Ep. 6, 20, 11.—

2 Of plants, to extend : radix in longitudinem procurrens, Plin. 18, 13, 34, § 130.—

3 Of money, to increase : in ipso procurrentis pecuniae impetu raptus, Sen. Ep. 101, 4.— *

II Trop., to go on , advance : ut productus studio, ultra facile procurras, that you may advance beyond it , Auct. Her. 4, 47, 60.

Related Words