prŏfectō, adv. [pro-facto], a particle of affirmation, confirmation, and declaration,
actually , indeed , really , truly , surely , assuredly , by all means , certainly , etc. (very freq. and class.): neque di regunt neque profecto deūm summus rex omnibus curat, Att. ap. Macr. S. 6, 1, 59 (Trag. Rel v 142 Rib.): profecto edepol, Plaut. Ps. 5, 1, 7: profecto, ut loquor, res ita est, id. Am. 2, 1, 19: non est ita, judices, non est profecto, Cic. Fl. 22, 53: retorquet oculos profecto, id. Cat. 2, 1, 2: profecto negare non potes, id. Verr. 2, 2, 18, § 44: nunc quidem profecto Romae es, id. Att. 6, 5, 1 init. : si modo di sunt, ut profecto sunt, id. N. D. 2, 31, 78: meministi enim profecto, id. Lael. 1, 2; Hor. A. P. 315; Curt. 8, 3, 4; cf. Cic. Fin. 1, 6, 20; 1, 12, 41; 4, 24, 66; id. Sest. 7, 17; id. Cat. 3, 10, 23; Liv. 1, 15; 44, 2; 54, 1.—Strengthened by other particles; profecto hercle, Plaut. Cas. 5, 2, 29: vere enim profecto, Eum. Pan. Const. 7