prō-gĕner, i, m.,
a granddaughter's husband : progenerum appellat avus neptis suae virum, Paul. ex Fest. p. 228 Müll.; cf.: socer dicitur uxoris meae pater: ego illius sum gener: socer magnus dicitur uxoris meae avus: ego sum illius progener. Item prosocrus mihi uxoris meae avia est: ego illius sum progener. Dig. 38, 10, 5; Suet. Aug. 19: nihil illi profuisset puer Agrippa et Tiberius progener, Sen. Ep. 21, 4; Tac. A. 6, 45; id. H. 5, 9.