prō-gigno, gĕnŭi, gĕnĭtum, 3, v. a.,
to beget , bear , bring forth , produce (rare but class.): neque natus est neque progignetur, Plaut. Truc. 4, 1, 1: in seminibus vis inest earum rerum, quae ex iis progignuntur, Cic. Div. 1, 56, 128: illam terra parens Progenuit, Verg. A. 4, 180: te saevae progenuere ferae, Ov. H. 7, 38: sensum progignere acerbum, Lucr. 4, 670: novos motus rerum, id. 2, 81: quia nolebam ex me morem progigni malum, Plaut. Ps. 1, 5, 77; v. Ritschl ad h. l.: Eurotae progignunt flumina myrtus, Cat. 64, 89.