prō-lŏquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. n. and a.
I In gen., to speak out , utter , declare , say (mostly ante-class. and poet.; not found in Cic., Caes., or Quint.): prolocutum (dicimus), cum animo quod habuit, extulit loquendo, Varr. L. L. 6, § 56 Müll.: hoc profiteri et proloqui advorsum illam, Enn. ap. Non. 232, 24 (Trag. v. 384 Vahl.): miserias Medeai caelo atque terrae, id. ap. Cic. Tusc. 3, 26, 63 (Trag. v. 291 Vahl.): cogitata, Ter. Phorm. 283: verbum, id. And. 256; cf.: proloqui quicquam verborum, Plaut. Am. 1, 1, 92: aliquid apud aliquem, id. Capt. prol. 6; so, apud aliquem, id. Ep. 3, 4, 28: vera, id. Aul. 2, 1, 18: falsum, id. ib. 3, 5, 45: pervagatissimus ille versus, qui vetat Artem pudere proloqui quam factites, Cic. Or. 43, 147: nunc quam rem oratum huc veni, primum proloquar, Plaut. Am. prol. 50; so with interrog.-clause : quid sentiatis proloquimini, Auct. B. Afr. 44 fin. ; with acc. and inf., Liv. 4, 2, 13.— Absol. : ut occepisti, perge porro proloqui, Plaut. Trin. 1, 2, 125.—*
II In partic., to foretell , predict : proloquar, atque utinam patriae sim vanus haruspex, Prop. 3, 13 (4, 12), 59.