pronuntiatio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

prōnuntĭātĭo (prōnunc-), ōnis, f. [pronuncio].

I A public declaration , publication , proclamation : quā pronuntiatione factā, Caes. B. C. 2, 25 fin. —Of the decision of a judge, Cic. Clu. 20, 56; Petr. 80; Dig. 48.— Of the proclamation of a public crier, Val. Max. 4, 8, 5.—

II Expression , speech : cujus opera Graeca pronuntiatione strategemata dicuntur, Val. Max. 7, 4, 1: certum est, quod ex ipsā pronuntiatione apparet, Dig. 45, 1, 74.—

B In partic.

1 In rhet., delivery , action , manner , Cic. Inv. 1, 7, 9; Auct. Her. 3, 11, 19: bona, id. 3, 15, 27; Quint. 11, 3, 1 et saep.; Suet. Calig. 53; Val. Max. 8, 10, 1; Plin. Ep. 2, 14, 12.—

2 In logic, a proposition : quid est, cur non omnis pronuntiatio aut vera aut falsa sit? Cic. Fat. 11, 26.—

3 Transf., a single articulate sound : elementa proprie dicuntur ipsae pronuntiationes, Prisc. 539 P.

Related Words

  • pronuntiatio

    prōnūntiātiō ōnis, f pronuntio, a public declaration, publication, proclamation : quā pronuntiatio...

    An Elementary Latin Dictionary