proventus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

prōventus, ūs, m. [provenio], a coming forth, growing up, growth, increase; produce, yield, crop (not in Cic.; syn. reditus).

I Lit.: proventu oneret sulcos, Verg. G. 2, 518: papilionis, Plin. 18, 25, 57, § 209: rosarum, id. 21, 5, 11, § 22: olei, id. 17, 21, 19, § 93: lactis, id. 20, 12, 48, § 122: uberi vinearum proventu, Suet. Claud. 16 fin. : ficus trifero proventu, Plin. 15, 18, 19, § 71; Amm. 22, 8, 32; Sen. Ben. 4, 33, 2; id. Ep. 114, 1; cf.: equinus proventus, Sol. 45, 5.— In plur.: frugum, Censor. 18, 7; Plin. 19, 5, 24, § 74; 19, 12, 62, § 189.—

B Transf., a supply , number : tum deinde efflorescat... oratorum ingens proventus, Quint. 12, 10, 11: poëtarum, Plin. Ep. 1, 13, 1: clarorum virorum, Just. 13, 1, 12: murium, Plin. 10, 65, 85, § 186: cuniculorum, id. 8, 55, 81, § 218.—

II Trop.

A In gen., an issue , result : errare, si qui in bello omnis secundos rerum proventus expectent, Caes. B. G. 7, 29: omnes milites intenti pugnae proventum expectabant, id. ib. 7, 80: hujus peregrinationis, Ap. Met. 2, 12, 13.—

B In partic., a fortunate issue , happy result , success : superioris temporis, Caes. B. C. 2, 38: secundarum rerum, Liv. 45, 41: orationis, Plin. Ep. 9, 13, 18; Vulg. 1 Cor. 10, 13.

Related Words