pulchrĭtūdo (pulcr-), ĭnis, f. [pulcher], beauty.
I Lit.: ut corporis est quaedam apta figura membrorum cum coloris quādam suavitate eaque dicitur pulchritudo, Cic. Tusc. 4, 13, 31: simulacri, id. Verr. 2, 4, 33, § 72; cf. corporis, id. Off. 1, 28, 98: pulchritudinis duo genera sunt, quorum in altero venustas est, in altero dignitas, venustatem muliebrem dicere debemus, dignitatem virilem, id. ib. 1, 36, 130: pulchritudinis habere verissimum judicium, id. Inv. 2, 1, 3: equi, Gell. 3, 9, 8: urbis, Flor. 2, 6, 34: flammae, Suet. Ner. 38: operis, Plin. Ep. 10, 46, 3.—
II Trop., beauty , excellence : oratoris, Cic. de Or. 3, 19, 71: verborum, Quint. 3, 7, 12: orationis, Petr. 2: honestum suā pulchritudine specieque laudabile, Cic. Fin. 2, 15, 38: splendor pulchritudoque virtutis? id. Off. 2, 10, 37; cf.: ut Isocratis memorat pulchritudo, i. e. the charming writer , Amm. 30, 8, 6.—
III Transf., a beauty , i. e. a beautiful thing; in plur.: pulchritudines, i. e. beautiful jewels , Plin. 37, 9, 46, § 129.