quŏque,
I conj. , also , too (subjoined to the emphatic word in a clause) [etym. dub.; perh. for quomque; v. R ib. Lat. Part. p. 23 sq.]: quă de causa Helvetii quoque reliquos Gallos virtute praecedunt, Caes. B. G. 1, 1: me scilicet maxime, sed proxime illum quoque fefellissem, Cic. Rab. Post. 12, 33: patriae quis exsul Se quoque fugit? Hor. C. 2, 16, 20: me quoque, id. ib. 1, 16, 22: te quoque, id. S. 2, 3, 312: non sophistae solum, sed philosophi quoque, Gell. 17, 12, 1: quoque enim, Liv. 2, 18, 4; 3, 50, 7; 23, 12, 15; 27, 22, 9; 30, 1, 3 al.; cf. Madv. ad Cic. Fam. 2, 33, 108, p. 328: quoque igitur, Cic. Div. in Caecil. 10, 32.—Pleon. with etiam , et : quin mihi quoque etiam est ad portum negotium, Plaut. Merc. 2, 2, 56; id. Pers. 4, 9, 7; Ter. Hec. 734: est etiam quoque, uti, Lucr. 5, 517: sunt vero et fortunae eorum (leonum) quoque clementiae exempla, Plin. 8, 16, 21, § 56.—
II = quidem: sese ne id quoque facturum esse, not even , Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 18.