rĕcūsātĭo, ōnis, f. [recuso].
I In gen., a declining , refusal.
A Lit. (good prose): disputationis, Cic. de Or. 2, 7, 26: cotidiana mea recusatio, Hirt. B. G. prooem. § 1: sine ullā recusatione, Cic. Phil. 7, 4, 13: sine recusatione, id. Cat. 3, 2, 5; * Caes. B. C. 3, 90. —
B Transf.: stomachi, loathing , nausea , Petr. 141, 6.—
II In partic., in jurid. lang.,
A An objection , protest : neque haec tua recusatio confessio sit captae pecuniae, Cic. Clu. 53, 148: poena violatae religionis justam recusationem non habet, id. Leg. 2, 16, 41. —
B A plea in defence , counter-plea (opp. petitio): judiciale (genus orationum) habet in se accusationem et defensionem, aut petitionem et recusationem, Cic. Inv. 1, 5, 7; 2, 4, 11; Quint. 4, 4, 6; 5, 6, 5.