redarguo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

rĕd-argŭo, ŭi, 3, v. a.,

I to disprove , refute , confute , contradict (class.; syn.: refello, refuto).

α With acc.: nosque ipsos redargui refellique patiamur, Cic. Tusc. 2, 2, 5; so, aliquem, id. Clu. 23, 62; Quint. 6, 3, 73 al.; opp. probare, Cic. de Or. 2, 72, 293; so, orationem (opp. convinci), id. Univ. 3: contraria, id. Part. 9, 33: crimen, Quint. 11, 1, 9: famosos libellos, Suet. Aug. 55. — Of abstr. subjects: improborum prosperitates redarguunt vim omnem deorum ac potestatem, Cic. N. D. 3, 36: inconstantiam tuam, id. Dom. 9, 21: advenit qui vestra dies muliebribus armis Verba redarguerit, will refute thy words , show them to be false , * Verg. A. 11, 687.— *

β With object-clause : audi rationem falsam quidem, sed quam redarguere falsam esse tu non queas, Gell. 15, 9, 7.—

γ With gen., to convict of , prove guilty of : nec sane magnum aliquid efficiemus, quod illos ignorantiae redarguemus, Lact. 3, 1, 15; cf.: redarguti a lege quasi transgressores, Vulg. Jacob. 2, 9. —

δ Absol. : poterat autem inpune; quis enim redargueret? Cic. Fin. 2, 17, 55; Quint. 6, 3, 72.

Related Words