regnator

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

regnātor, ōris, m. [regno],

a ruler , sovereign (poet.): deūm regnator, Naev. ap. Fest. s. v. quianam, p. 257, 28 Müll.; Verg. A. 4, 269: deorum, Plaut. Am. prol. 45; cf.: summi Olympi, Verg. A. 7, 558; 10, 437: regnator omnium deus, Tac. G. 39: corniger Hesperidum fluvius regnator aquarum, Verg. A. 8, 77; Col. 10, 200: Asiae (Priamus), Verg. A. 2, 557 Wagn.: Neptunus regnator marum, Naev. ap. Prisc. p. 770 P.; cf. of the same: freti, Sen. Hippol. 945: lyricae cohortis (Pindarus), Stat. S. 4, 7, 5: agelli, i. e. owner , Mart. 10, 61, 3.—With dat.: occiduis regnator montibus Atlas, Val. Fl. 2, 621: Illyricis regnator aquis, i. e. the Danube , Aus. Epigr. 3.— Absol. : in Siciliā, ubi rex Agathocles regnator fuit, Plaut. Men. 2, 3, 58; Mart. 11, 6, 2.

Related Words