rĕ-mūnĕror, ātus, 1,
I v. dep. a. , to repay , reward , recompense , remunerate (class.; syn. retribuo).
α Aliquem, Varr. R. R. 2, 1, 2; Cic. Att. 8, 1, 7; id. Fam. 3, 9, 3: aliquem munere, id. ib. 9, 8, 1; id. Brut. 4, 15: aliquem magno praemio, Caes. B. G. 1, 44 fin. : aliquem officio, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 38 Orell. N. cr. : te his suppliciis remunerabor, punish , Cat. 14, 20. —
β Aliquid: quibus autem officiis T. Annii beneficii remunerabor? Cic. Red. in Sen. 12, 30: quasi remunerans meritum, Liv. 2, 12: sophisma, to refute , Gell. 18, 13, 7.—Of an inanim. subject: quod (solum) impensam coloni laboremque magno fetu remuneratur, Col. 2, 2, 5.—
γ Absol. : nullam esse gratiam tantam, quam non vel capere animus meus in accipiendo vel in remunerando cumulare atque illustrare posset, Cic. Fam. 2, 6, 2: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem, id. ib. 15, 13, 2; so, remunerandi voluntas, id. Inv. 2, 53, 161.
1 ☞ Act. collat. form rĕmūnĕro , āre, to repay , reward , etc. (post-class.): ille puellae artificium pari motu remunerabat, Petr. 140, 8: si laborem dominus remunerare voluerit, Dig. 17, 1, 7; Quint. Decl. 2, 6; Tert. Apol. 25.—
2 Pass. : philosophi statuis et salariis remunerantur, Tert. Apol. 46: remuneratus est a me mutuo, Front. Ep. ad M. Caes. 2, 1; Ap. Met. 7, 14, 14; neque enim obligandus sed remunerandus est in amoris officio qui prior coepit, Plin. Ep. 7, 31, 7.