remurīnus ager dictus, qui possessus est a Remo, et habitatio Remi Remorima. Sed et locus in summo Aventino Remoria dicitur, ubi Remus de urbe condendā fuerat auspicatus, Fest. p. 276 and 277 Müll.; Paul. ex Fest. p. 226 ib.; cf.
Müll. p. 402: eundem locum (Remus) ex suo nomine Remuriam appellarat, Aur. Vict. Orig. Gent. Rom. 23.