rĕnuntĭātĭo (rĕnunc-), ōnis, f. [renuntio].
I Publicists’ and jurid. t. t., a report , declaration , proclamation , notice , announcement (class.), Cic. Verr. 2, 1, 34, § 88: Caesio renuntiat, se dedisse: cognoscite renuntiationem ex litteris publicis, id. ib. 2, 3, 39, § 89: suffragiorum, id. Planc. 6, 14: non eundem esse ordinem dignitatis et renuntiationis (sc. magistratus), propterea quod renuntiatio gradus habeat, id. Mur. 8, 18: alicujus, Plin. Pan. 77, 1: interest nostrā, ne fallamur in modi renuntiatione, Dig. 11, 6, 1.—
II A giving notice or warning (post-class.): voluntate distrahitur societas renuntiatione, Dig. 17, 2, 63 fin. ; 17, 2, 65, § 3; 6 al.