rustĭcĭtas, ātis, f. [rusticus] (not anteAug.).
I Lit.
A Country life and occupations , i. e. tillage , husbandry , Pall. Insit. 11.—
B Concr., country people , Pall. 1, 31; Cod. Just. 1, 55, 3.—
II Transf., the manners of the country or of country people , rustic behavior , rusticity (opp. urbanitas); in a good and (more freq.) in a bad sense: patria est ei Brixia, ex illā nostrā Italiā, quae multum adhuc verecundiae, frugalitatis atque etiam rusticitatis antiquae retinet ac servat, Plin. Ep. 1, 14, 4; cf. Plin. 35, 4, 9, § 26; Calp. Ecl. 4, 4.—In a bad sense: cultus adest, nec nostros mansit in annos Rusticitas priscis illa superstes avis, Ov. A. A. 3, 128: rusticitas, non pudor ille fuit, id. ib. 1, 672: vultus sine rusticitate pudentes, id. H. 20, 59: (urbanitas) cui contraria sit rusticitas, Quint. 6, 3, 17; cf.: et imperitia, et rusticitas, et rigor, id. 6, 1, 37: in quo (ore) nulla neque rusticitas neque peregrinitas resonet, id. 11, 3, 30: verborum atque ipsius etiam soni, id. 11, 3, 10: aliquem rusticitatis arguere, Suet. Caes. 53: ignorare propter rusticitatem jus suum, Dig. 49, 14, 2 fin.