salutatio

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

sălūtātĭo, ōnis, f. [saluto], a greeting. saluting, salutation (rare but good prose).

I In gen.: quis te aditu, quis ullo honore, quis denique communi salutatione dignum putet? Cic. Pis. 40, 96: salutationem facere, Liv. 1, 1 fin. : salutationem reddere, Tac. A. 4, 61: salutatione acceptā ac redditā, Macr. S. 1, 6: mutuā salutatione factā, Curt. 10, 8, 23.—Of performing devotions: uti praetereuntes possint respicere (aedificia deorum) et in conspectu salutationes facere, Vitr. 4, 5.—Rarely of a written greeting (in a lusus verbb. with salus), Cic. Brut. 3, 13; Vulg. 1 Cor. 16, 21; id. Col. 9, 18.—

II In partic., of ceremonial visits, a visit , a waiting upon : mane salutamus domi et bonos viros multos, etc. ... Ubi salutatio defluxit, litteris me involvo, Cic. Fam. 9, 20, 3; 7, 28, 2; Sen. Brev. Vit. 14, 6 al.—After the time of the emperors, of paying respects , paying court to the emperor, Suet. Aug. 27; id. Claud. 37; id. Vit. 14; id. Vesp. 4 al.; in plur., id. Aug. 53; Gell. 4, 1, 1.

Related Words