salvator

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

salvātor, ōris, m. [salvo].

I In gen., a saviour , preserver (late Lat.; class. servator): Cicero Soterem salvatorem noluit nominare, Mart. Cap. 5, § 510; Vulg. Isa. 17, 10: IOVI SALVATORI, Inscr. Grut. 19.—

II In partic., in the Vulg. and Christian fathers, as a transl. of σωτήρ and Jesus (Heb. ), the Saviour , Redeemer : Christus Jesus, id est Christus Salvator: hoc est enim Latine Jesus ... Salus Latinum nomen est: salvare et salvator non fuerunt haec Latina, antequam veniret Salvator, etc., Aug. Serm. 299, 6; cf. id. Trin. 13, 10 fin. ; Tert. adv. Marc. 3, 18; Lact. 4, 12, 6; Prud. στεφ. 1, 115; Vulg. Luc. 2, 11; Sedul. 2, 155 et saep.