sanctĭo, ōnis, f. [sancio],
an establishing , ordaining , or decreeing as inviolable under penalty of a curse; a decree , ordinance , sanction : sanctiones sacrandae sunt ...poenā, cum caput ejus qui contra fecerit consecratur, Cic. Balb. 14, 33; 16, 36; cf.: legis sanctio poenaque, id. Verr. 2, 4, 66, § 149: sanctio legum, quae novissime certam poenam irrogat iis, qui praeceptis legis non obtemperaverint, Dig. 48, 19, 41; cf.: interdum in sanctionibus adicitur, ut qui ibi aliquid commisit, capite puniatur, ib. 1, 8, 9: neque vero leges Porciae quicquam praeter sanctionem attulerunt novi, Cic. Rep. 2, 31, 54: plus valet sanctio permissione, Auct. Her. 2, 10, 15: jacere irritas sanctiones, Liv. 4, 51: pragmatica, Cod. Just. 1, 2, 10.