sē-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to disunite, disjoin (cf.: abjungo and disjungo); to part, sever, separate, divide (class.; syn.: sepono, secerno, removeo).
I Lit.: sejungi seque gregari, Lucr. 1, 452; cf.: sejunge te aliquando ab iis, cum quibus te non tuum judicium, sed temporum vincla conjunxerunt, Cic. Fam. 10, 6, 2: Alpes quae Italiam a Galliā sejungunt, Nep. Hann. 3, 4: sejuncta sint omnia a principiis, Lucr. 2, 861; cf. id. 1, 432 (with secretum): aliquem ex fortissimorum civium numero, Cic. Vatin. 10, 26.—With abl.: sejungere matrem Jam gelidis nequeo bustis, Stat. S. 5, 3, 241 (cf. infra, II., and v. segrego, II. B.). —With simple acc.: quae (intervalla) non animalia solum Corpora sejungunt, sed terras ac mare totum Secernunt, Lucr. 2, 728; cf. mid.: discedere ac sejungi promunturia, quae antea juncta fuerant, arbitrere, to part , separate , Just. 4, 1, 18.—
II Trop., to separate , part , sever , etc. (a favorite word of Cic.): quam (Fortunam) nemo ab inconstantiā et temeritate sejunget, quae digna certe non sunt deo, Cic. N. D. 3, 24, 61; cf.: (divum natura) Semota a nostris rebus sejunctaque longe, Lucr. 2, 648: defensio sejuncta a voluntate ac sententiā legis, Cic. Verr. 2, 3, 84, § 193: orator a philosophorum eloquentiā, id. Or. 20, 68: rhetorice a bono viro atque ab ipsā virtute, Quint. 2, 17, 31: exercitatio procul a veritate, id. 8, 3, 23: fortuna ab eo, Nep. Att. 10, 5: a spe pariendarum voluptatum sejungi, Cic. Fin. 1, 20, 66: liberalitatem ac benignitatem ab ambitu atque largitione, id. de Or. 2, 25, 105: morbum ab aegrotatione, id. Tusc. 4, 13, 29: istam calamitatem a rei publicae periculis, id. Cat. 1, 9, 22: se a verborum libertate, id. Cael. 3, 8 (but in Tac. Or. 11 the correct read. is dejungere).—With abl.: cui Corpore sejunctus dolor absit, Lucr. 2, 18: laribus sejuncta potestas Exulat, Claud. VI. Cons. Hon. 407.