sĕquēla or sĕquella, ae, f. [sequor] (postAug.).
I Lit., that which follows , a follower : lixas calonesque et omnis generis sequelas, Front. Strat. 2, 4, 8: jumenta, quorum sequela erat equuleus, Dig. 47, 2, 4, § 15: petrae aquatilis sequela, i. e. the water that followed and flowed from the rock . Tert. Patient. 5 fin. —
II Trop., a result , consequence , sequel : ea (incommoda) non per naturam, sed per sequelas quasdam necessarias facta dicit, Gell. 6, 1, 9: immortalitas non sequela naturae, sed merces praemiumque virtutis est, Lact. 7, 5 med. : morborum (mors), id. Opif. Dei, 4: abruptae unitatis, Tert. Carn. Chr. 20.