sermōcĭnātĭo, ōnis, f. [sermocinor],
a conversation , disputation , discussion (very rare): sermones hominum assimulatos dicere διαλόγους malunt, quod Latinorum quidam dixerunt sermocinationem, Quint. 9, 2, 31: sermocinatio alicujus aliquā de re, Gell. 19, 8, 2.—In rhet.: sermocinatio est, cum alicui personae sermo attribuitur et is exponitur cum ratione dignitatis, Auct. Her. 4, 52, 65; cf. id. 4, 43, 55; Vulg. Prov. 3, 32.