sevoco

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

sē-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a., to call apart or aside, to call away to some particular place (class.; a favorite word of Cic.; syn. seduco).

I Lit.: sevocare singulos hortarique coepit, Caes. B. G. 5, 6: erum, Plaut. Men. 5, 9, 25: hunc, Ov. M. 2, 836: maxime placitam (feminam ad stuprum), Suet. Calig. 36: aliquem, Cic. Phil. 2, 14, 34: plebem in Aventinum, id. Mur. 7, 15; cf.: tribuni plebis, ne quis postea populum sevocaret, capite sanxerunt, should call a meeting of the people out of the city , Liv. 7, 16 fin. : quid tu te solus e senatu sevocas? separate yourself , Plaut. Aul. 3, 6, 13.—Less freq. with inanimate objects: haud mediocriter de communi quicquid poterat ad se in privatam domum sevocabat, put aside , withdrew , subtracted , Cic. Quint. 3, 13.—

II Trop., to call off , separate , withdraw , remove : cura me sevocat a doctis virginibus (i. e. Musis), Cat. 65, 2: animum a negotio omni, Cic. Tusc. 1, 31, 75: animum a societate et a contagione corporis somno, id. Div. 1, 30, 63; cf. id. Tusc. 1, 30, 72: mentem a sensibus, id. ib. 1, 16, 38: mentem ab oculis, id. N. D. 3, 8, 21: ab his non multo secus quam a poëtis haec eloquentia sevocanda est, id. Or. 20, 66: quid illuc est, quod ille solus se in consilium sevocat? takes counsel with himself alone , Plaut. Merc. 2, 3, 45.

Related Words