sīca, ae, f.
I A curved dagger , a poniard , Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 336 Müll. (Ann. v. 496 Vahl.); Cic. Cat. 1, 6, 16; 2, 10, 23; cf. id. ib. 2, 1, 1; Suet. Calig. 32; Mart. 3, 16, 2; Val. Max. 3, 2, 12 al.: tum haec cottidiana, sicae, veneni, peculatus, i. e. for stabbing , Cic. N. D. 3, 30, 74: hinc sicae, hinc venena, hinc falsa testamenta nascuntur, id. Off. 3, 8, 36.—
II Transf., the edge of a boar's tusk: cum arbore et saxo apri exacuant dentium sicas, Plin. 18, 1, 1, § 2.—Of wit : sicam ingenii destringentes, Amm. 30, 4, 9.