sīcŭbi, adv. [si-ubi; cf. sicunde, from si-unde],
if in any place , if anywhere , wheresoever (rare but class.), Ter. Eun. 403: sicubi nactus eris, Cic. Tusc. 1, 43, 103: sicubi inciderit, id. Att. 15, 29, 1: sicubi aderit Gellius, id. Sest. 51, 110: sicubi est certamen, scutis magis quam gladiis geritur res, Liv. 9, 41 fin. : sicubi loco cessum, si terga data hosti, tamen, etc., id. 7, 13: sicubi artiora erant, Tac. Agr. 37: ubi est igitur exceptum foedere Gaditano? etc. ... Nusquam. Ac sicubi esset, etc., Cic. Balb. 14, 32: sicubi magna Jovis antiquo robore quercus Ingentes tendat ramos, aut sicubi nigrum Ilicibus crebris sacrā nemus accubet umbrā, Verg. G. 3, 332 sq.: sicubi dimicarent (gladiatores), Suet. Caes. 26: sicubi clarorum virorum sepulcra cognosceret, inferias Manibus dabat, id. Calig. 3: per litora passim Diffugiunt, silvasque, et sicubi concava furtim Saxa, petunt, Verg. A. 5, 677; Stat. Ach. 2, 410.