simulo

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

sĭmŭlo (less correctly sĭmĭlo; v. assimulo fin.), āvi, ātum, 1, v. a. [similis].

I In gen., to make a thing like another; to imitate , copy , represent a thing (mostly poet.; syn. imitor): corpora igni simulata, made like , like , Lucr. 1, 687: nimbos et non imitabile fulmen simulare, Verg. A. 6, 591: simulet Catonem, Hor. Ep. 1, 19, 13: cum sint crura tibi, simulent quae cornua lunae, Mart. 2, 35, 1: furias Bacchi, Ov. M. 6, 596: equam (sonus), id. ib. 2, 668: artem (natura), id. ib. 3, 158: anum, to assume the form of , id. ib. 3, 275; 6, 26; 11, 310; id. F. 4, 517; so, Homeri illa Minerva simulata Mentori, Cic. Att. 9, 8, 2 (cf. Hom. Od. 3, 22): simulata Troja, a counterfeit Troy , i. e. which is copied after , built like Troy , Ov. M. 13, 721: simulata magnis Pergama, Verg. A. 3, 349: latices simulatos fontis Averni, id. ib. 4, 512: cupressum simulare, to represent , paint , Hor. A. P. 20: antrum in ostro, Sil. 15, 430. —With object-clause : Pallas ... simulat ... terram Prodere cum baccis fetum canentis olivae, represents the earth producing , etc., Ov. M. 6, 80; cf. also, transf., of a work of art: aera Fortis Alexandri vultum simulantia, representing , imaging , Hor. Ep. 2, 1, 241.—

II In partic., to represent a thing as being which has no existence, to feign a thing to be what it is not (while dissimulare is to pretend a thing not to be which really is, to conceal), to assume the appearance of a thing, to feign , pretend , counterfeit , simulate (class. and freq.).

α With acc. (in Cic. in the act. perh. only with a pron. ): nec ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus, Cic. Off. 3, 15, 61; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4: experiar, quid ames, quid simules, Plaut. Ps. 1, 1, 71: (oportuit) non simulare mortem verbis, re ipsā spem vitae dare, i.e. to pretend that she was dead , Ter. Heaut. 636: studium conjurationis vehementer simulare, Sall. C. 41, 5: deditionem ac deinde metum, id. J. 36, 2: diffidentiam rei, id. ib. 60, 5: pacem, id. ib. 111, 4; cf.: pacem cum Scipione Sulla sive faciebat sive simulabat, Cic. Phil. 13, 1, 2: constantiam, Tac. H. 1, 81: obsequium, id. A. 12, 47 et saep.: Hannibal aegrum simulabat, pretended to be sick , Liv. 25, 8, 12: sanum, Ov. R. Am. 493: furentem, Sen. Herc. Oet. 429: praegravem aut delumbem sese simulans, Plin. 10, 33, 51, § 103: supervacaneos, Just. 6, 6, 3.—With pro : simulat se pro uxore Nini filium, pro femina puerum, Just. 1, 2, 1.— Pass. : tum pol ego is essem vere, qui simulabar, Ter. Eun. 606: non simulatur amor, Ov. H. 17, 36: tecto lumine somnus, id. ib. 21, 199: ad simulanda negotia altitudo ingenii incredibilis, Sall. J. 95, 3 et saep.—Esp. freq. in part. perf. : ficto officio simulatāque sedulitate conjunctus, Cic. Caecin. 5, 14: officio simulato, id. Rosc. Am. 38, 112: simulatā amicitiā, Caes. B. G. 1,44: hortatur simulata conscientia adeant, Tac. A. 2, 40 et saep.: cum ex eo quaereretur, quid esset dolus malus? respondebat: cum esset aliud simulatum, aliud actum, Cic. Off. 3, 14, 60: in amicitiā nihil fictum est, nihil simulatum, id. Lael. 8, 26; so (with fictum) id. ib. 18, 65; id. Off. 2, 12, 43; with falsum, id. de Or. 2, 45, 189; id. Phil. 11, 2, 5; with fucata (opp. vera), id. Lael. 25, 95: simulato vecta juvenco, Ov. Am. 1, 3, 23: simulatae ordine justo exsequiae, Sil. 16, 305.—

β With object-clause (so most freq.): qui omnia se simulant scire, Plaut. Trin. 1, 2, 168: ille se Tarentum proficisci cum simulasset, Cic. Clu. 9, 27: illi reverti se in suas sedes simulaverunt, Caes. B. G. 4, 4: simulat Jove natus abire, Ov. M. 2, 697; 4, 338 al.; Plaut. Aul. 3, 4, 4; id. Ep. 3, 2, 37; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Rud. 5, 3, 43; id. Truc. prol. 18; 1, 1, 68 sq. al.: id mirari te simulato, Ter. Heaut. 943; id. Hec. 184; 188; Afran. ap. Non. 511, 7; Cic. Imp. Pomp. 4, 9; id. Off. 1, 30, 108; id. Lael. 26, 99; id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13; Caes. B. C. 3, 21; Quint. 8, 2, 24: simulandum est, quaedam nos dicere, Quint. 4, 5, 20; cf.: qui per ambitionem probos sese simulavere, Sall. J. 85, 9: adcurrit pedes ejus feta, praegravem, delumbem sese simulans, Plin. 10, 33, 51, § 103; Just. 3, 1, 8: simulans a Dareo se esse praemissum, Curt. 4, 1, 29.— Pass. : schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur, Quint. 9, 1, 14.—

γ With quasi (mostly Plautin.): quasi affuerim simulabo atque audita eloquar, Plaut. Am. 1, 1, 45; id. As. 4, 1, 51: quasi militi animum adjeceris simulare, id. Mil. 3, 3, 35; id. Pers. 4, 5, 5; cf.: praefectus, quasi et ipse conterritus, simulans cuncta pavore compleverat, Curt. 3, 13, 10. —

δ Absol. : cur simulat? Ter. And. 375; 48; 588: non in perpetuom ut dares, Verum ut simulares, id. Heaut. 782; Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15: simulandi gratiā, Sall. J. 37, 4; Quint. 1, 3, 12; 6, 3, 85; Ov. M. 13, 299 al.— Impers. pass. : quid est, quod amplius simuletur? Ter. Heaut. 901.—Hence,

A sĭmŭlans , antis, P. a. *

1 Imitating , imitative : non fuit in terris vocum simulantior ales (psittaco), Ov. Am. 2, 6, 23.—

2 Sĭmŭlans , The Pretender , the title of a comedy of Afranius (v. the Fragm. Com. Rel. p. 172 sq. Rib.), Cic. Sest. 55, 118.— Advv. : sĭmŭlanter , feignedly , pretendedly , apparently (for the class. simulate): simulanter revictā Charite, Ap. Met. 8, 10, 4.—

B sĭmŭlātē , feignedly , pretendedly , not sincerely : sive ex animo id fit sive simulate, Cic. N. D. 2, 67, 168: ficte et simulate, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13.— Comp. : simulatius exit proditionis opus, Petr. poët. Fragm. 28, 4.

Related Words