sōlĭtārĭus, a, um, adj. [solus],
alone , by itself , lonely , solitary (class.; syn. singularis): natura solitarium nihil amat, Cic. Lael. 23, 88: quoniam solitaria non posset virtus ad ea, quae summa sunt, pervenire, conjuncta et consociata cum alterā perveniret, id. ib. 22, 83: quae (natura) non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa, id. N. D. 2, 11, 29: deus desertus ac solitarius, Lact. 1, 7, 4; Min. Fel. 10, 3: hae apes non sunt solitaria natura, ut aquilae, sed ut homines, Varr. R. R. 3, 16, 4: solitarius homo atque in agro vitam agens, living by himself , Cic. Off. 2, 11, 39: solitaria et velut umbratilis vita, Quint. 1, 2, 18: solitarium aliquod aut rarum judicatum afferre, Cic. Inv. 1, 44, 83: distentus solitariā cenā, i. e. with a dinner which he has taken by himself , Plin. Pan. 49: modo id egit, i. e. nothing else , Nazar. 33: imperium, absolute , Mamert. Grat. Act. 13: hominem solitarium tres tam validos evitasse juvenes, Ap. Met. 3, 8, 19.— Pleon.: solus ac solitarius, Ap. Met. 4, 9, 16.