solivagus

A New Latin Dictionary by Charlton T. Lewis Ph.D. and Charles Short, LL. D.

sōlĭvăgus, a, um, adj. [solus - vagor] (Ciceron.).

I Lit., wandering or roving alone; of animals that lead a solitary life: earum (bestiarum) partim solivagas, partim congregatas, Cic. Tusc. 5, 13, 38.—Of persons: non est enim singulare nec solivagum genus hoc (hominum), id. Rep. 1, 25, 39: (elephanti) minume ex omnibus solivagi, Plin. 8, 7, 7, § 23; v. solitarius.—

II Transf., alone , by itself , single , solitary (rare): caelo solivago et volubili et in orbem incitato, Cic. Univ. 6, 18: solivaga, cognitio et jejuna, contracted , id. Off. 1, 44, 157: virginitas, standing alone , incomparable , Mart. Cap. 1, § 40.

Related Words