stĭpŭlor, ātus, 1 (inf. paragog. stipularier, Plaut. Ps. 4, 6, 14), v. dep. [acc. to Varr. L. L. 5, § 182 Müll., kindr. with stips: qui pecuniam alligat, stipulari et restipulari; cf. also: cum spondetur pecunia, stipulari dicitur, Fest. p. 297 Müll.—More prob. from unused adj. stipulus, firm, from root stip-; v. stipo], jurid. t. t., to demand a formal promise; to bargain, covenant, stipulate.
I Lit.: stipularier, Plaut. Ps. 4, 6, 14 sq.; cf. id. ib. 1, 1, 115; Gai. Inst. 3, 92 sq.: itaque stipulantur sic, Illas capras hodie recte esse et bibere posse habereque recte licere, haec spondesne? Varr. R. R. 2, 3, 5; cf. id. ib. 2, 5, 11: si is, cui legatum est, stipulatus est id ipsum, quod legatum est, ut ea pecunia ex stipulatione debeatur, Cic. Leg. 2, 21, 53: reliquum est, ut stipulatum se esse dicat. ... Stipulatus es? ubi? quo praesente? quis spopondisse me dicit? id. Rosc. Com. 5, 13: quantumvis stipulare, et protinus accipe quod do, i. e. ask , demand , Juv. 7, 165: quod stipulanti spoponderam, Col. 10 praef.; Dig. 45, 1, 4; 46, 7, 3.—
II Sometimes transf., of him who gives the promise or pledges himself (for the usu. promittere), to promise , engage , pledge one's self : si quis usuras solverit, quas non erat stipulatus, Dig. 46, 3, 5; so ib. 12, 6, 26 fin. ; 13, 4, 7.