strătēgēma, ătis (dat. and abl. plur. strategematibus, Front. 4 praef.), n., = στρατήγημα.
I Lit., a piece of generalship , a stratagem : consilium illud imperatorium fuit, quod Graeci στρατήγημα appellant, Cic. N. D. 3, 6, 15; Val. Max. 7, 4, De strategematis; Flor. 1, 13, 6; 2, 6, 12 sq.; 3, 10, 2 et saep.; and cf. the work of Frontinus, Strategematicōn libri quattuor.—
II Transf., in gen., any stratagem , artifice , trick : interim Rufio noster strategemate hominem percussit, Cic. Att. 5, 2, 2.