suāvĭtas, ātis, f. [suavis], sweetness, pleasantness, agreeableness (class. and freq.).
I To the senses: is (piscis) habet suavitatem, Plaut. As. 1, 3, 27: quid suavitatem piscium dicam? Cic. N. D. 2, 64, 160: (muriatica) Sine omni lepore et sine suavitate, Plaut. Poen. 1, 2, 33: cibi, Cic. Phil. 2, 45, 115: odorum, id. Sen. 17, 59: coloris, id. Opt. Gen. 3, 8: me tuus sonus et suavitas ista delectat: omitto verborum ... sed hanc dico suavitatem, quae erit ex ore, id. de Or. 3, 11, 42: villa mirificā suavitate, id. Q. Fr. 3, 1, 2, § 3 et saep.— Plur. : ut conquirat undique suavitates, Cic. Off. 3, 33, 117; Lact. 7, 5, 23 al.—
II To the mind or feelings: mira quaedam in cognoscendo suavitas et delectatio, Cic. de Or. 1, 43, 193: humanitatis, id. Cael. 11, 25: quem omnes amare meritissimo pro ejus eximiā suavitate debemus, id. de Or. 1, 55, 234: sermonum atque morum, id. Lael. 18, 66: studiorum, id. Rep. 1, 4, 7: mira carminibus dulcedo, mira suavitas, mira hilaritas, Plin. Ep. 3, 1, 7.— Plur. : propter multas suavitates ingenii, officii, humanitatis tuae, Cic. Fam. 3, 1, 1.