succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, v. n. [succensus, from succendo],
I to be inflamed with anger , to be angry , irritated , enraged (class.; syn.: irascor, indignor).
α With dat.: hominibus irasci et succensere, Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo, Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc., id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic, Ter. Heaut. 976: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iis ... habeo quod suscenseam, id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem, id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat? id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum, Caes. B. C. 1, 84.—
β Absol. , Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas, Ter. Phorm. 263: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat? Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit, id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam, Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.— *
γ Part. fut. pass. : peccata hominum non succensenda sunt, Gell. 6, 2, 5.